MRPiPS o przerwie na karmienie piersią – 2016
Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej jako urząd administracji rządowej może mieć wpływ na kształtowanie prawa.
MRPiPS w sprawach pracowniczych kieruje do Państwowej Inspekcji Pracy. Jednakże w odpowiedzi na nasze zapytanie dotyczące procedur związanych z przerwą na karmienie piersią Departament Prawa MRPiPS stoi na stanowisku, że:
“Przerwy na karmienie udzielane są na wniosek pracownicy, a z przepisów Kodeksu pracy nie wynika obowiązek udokumentowania przez pracownicę faktu karmienia piersią. Także rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U.2015, poz. 457) i rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 listopada 2015 r. w sprawie trybu i sposobu orzekania o czasowej niezdolności do pracy, wystawiania zaświadczenia lekarskiego oraz trybu i sposobu sprostowania błędu w zaświadczeniu lekarskim (Dz.U. 2015, poz. 2013) nie nakłada na lekarza obowiązku wydania zaświadczenia o karmieniu piersią. Zatem zdaniem Departamentu wydaje się, iż pracodawcy do udzielania przerw na karmienie powinien wystarczyć sam wniosek matki karmiącej, zawierający oświadczenie, iż zachodzi taka okoliczność”.
Ponadto MRPiPS poinformowało, że w praktyce korzystanie z przerwy na karmienie piersią polega na późniejszym rozpoczynaniu pracy lub wcześniejszym jej kończeniu. Stwierdza też, że wniosek pracownicy w sprawie wykorzystania przerw w pracy poprzez skrócenie dnia pracy jest dla pracodawcy wiążący.
Zachęcamy do zapoznania się z tym artykułem.
Organizacje pozarządowe pełnią istotny element społeczeństwa obywatelskiego, podejmują działania na rzecz określonych grup społecznych, troszczą się o ich dobro oraz mają również wpływ na rzecznictwo. Z tego powodu naszym obowiązkiem jest interweniować w sprawach, które dotyczą naszego społeczeństwa. Ważne jest jednak, aby obywatelki i obywatele również podejmowali interwencje w sprawach, które dotykają osobiście dzieci lub ich samych.
